laudatio

laudātĭo, ōnis, f. [laudo], a praising, praise, commendation; a eulogy, panegyric.

I.

In gen.: quam lauream cum tua laudatione conferrem? with your eulogy, i. e. that pronounced by you, Cic. Fam. 15, 6, 1:

felicitatem ipsam deorum immortalium judicio tribui laudationis est,

id. de Or. 2, 85, 347:

quae quidem laudatio hominis turpissimi mihi ipsi erat paene turpis,

id. Pis. 29, 72:

in omnibus laudationibus,

Quint. 11, 3, 153.—With object.-gen.:

laudationes eorum, qui sunt ab Homero laudati,

Cic. Fin. 2, 35, 116:

legis,

Quint. 7, 1, 47:

laudationes modulatae,

songs of praise, Suet. Ner. 20.—

II.

In partic.

A.

In a court of justice, a favorable testimony to a person's character, a eulogy, panegyric:

lectissimos viros cum legatione ad hoc judicium, et cum gravissima atque ornatissima laudatione miserunt,

Cic. Cael. 2, 5; id. Fl. 15, 36; id. Font. 2, 4:

judicialis,

Suet. Aug. 56.—

B.

A funeral oration, eulogy:

funebris,

Cic. Mil. 13, 33; Quint. 3, 7, 2:

est in manibus laudatio, quam cum legimus, etc.,

Cic. de Sen. 4, 12:

nonnullae mortuorum laudationes,

id. Brut. 16, 61.—With object.-gen.:

matronarum,

Liv. 5, 50.